Muzeum

Cele ogólne projektu:

 Założyliśmy, że poszukiwanie i gromadzenie eksponatów uaktywni młodzież, rozbudzi zainteresowania historią, nauczy troski o dziedzictwo kultury, zwiększy zainteresowanie drugim człowiekiem, nauczy tolerancji.

 Wspólne zajmowanie się historią i kulturą (tworzenie Małego Muzeum Osadnictwa oraz zbieranie niematerialnych źródeł kultury: opisy obrzędów weselnych, pogrzebowych, świątecznych, przepisów regionalnych itp.), będzie wiązać miejscową społeczność, która, mimo że żyje ze sobą już przeszło 50 lat , nadal się wzajemnie nie zna. W Małym Muzeum Osadnictwa mogłyby odbywać się spotkania poświęcone wspólnej historii, nie tylko tej narodu, ale także tej małej – historii każdej rodziny. Wzajemne poznanie spowodowałoby zbudowanie prawdziwie zintegrowanego społeczeństwa, które potrafiłoby doceniać i eksponować własną, jakże różnorodną kulturę. Ma to wyjątkowe znaczenie podczas wejścia Polski do Unii Europejskiej, w której mogłoby nastąpić zjawisko unifikacji kultury i stać się zagrożeniem dla odrębności regionalnej

 Do drugorzędnych, ale równie ważnych celów stawianych sobie przez organizatorów Małego Muzeum Osadnictwa należała troska o to, by nie zostały zapomniane przedmioty i urządzenia używane przez naszych dziadów do prac w domu i polu, dlatego zamierzaliśmy stworzyć muzeum i powiększyć już istniejące zbiory. W celu zainicjowania projektu doszło do spotkania jego organizatorów i współorganizatorów, by określić cele, podjąć zobowiązania, ustalić plan działania i przydzielić obowiązki. Zaplanowaliśmy działania w dwóch równorzędnych kierunkach: Rada Rodziców i dyrektor szkoły pracowali nad tym, by pozyskać środki na przygotowanie sali, Elżbieta Rodak, by pozyskać eksponaty, wyeksponować zbiory oraz przy okazji wdrożyć młodzież do poznania historii własnych wsi, czego efektem miała być opracowana przez nich powojenna historia. wsi. Źródłem wiedzy dla uczniów miały być wywiady z seniorami oraz ich wspomnienia, a także dostępne dokumenty.